Książki Flawio Anusza nie tylko uczą głębokiego rozumienia symboliki kart Tarota. Mówią także o poszczególnych arkanach jako o etapach duchowego rozwoju.
Każdy, kto decyduje się wejść na drogę adepta, rozpoczyna wędrówkę do arkanu symbolizowanego przez kartę głupca, który żyje w świecie własnych złudzeń. Droga adepta polega na przezwyciężaniu szkodliwych nawyków i iluzji, na poznawaniu świata oraz nauce prawdziwej Miłości.
Flawio Anusz zaprasza nas do podróży w świat znaków i symboli, dzięki którym zbliżamy się do zrozumienia samych siebie i otaczającej nas rzeczywistości.
Droga adepta to rozwój przebiegający od urojonej miłości do miłości prawdziwej. Człowiek pragnący obudzić w sobie świadome życie rozpoczyna wędrówkę od pozycji symbolizowanej przez kartę głupca, który żyje w świecie zbudowanym ze złudzeń, a dojść może do najwyższej doskonałości. Nieustannie stykamy się z tajemnicą świata. Wciąż również przeszkadzają nam zdobyte w drodze przyzwyczajenia i iluzje. Książka Flawio Anusza nie tylko uczy głębokiego rozumienia symboliki kart Tarota. Ukazuje także pułapki, jakie napotyka w rozwoju nasze świadome ja.
Fragment: Wstęp Ta książka składa się z trzech części: – bajki mówiącej o tym, jak z punktu widzenia ezoteryki powinno się rozumieć miłość; wiedzy, którą człowiek powinien posiadać, by rozpocząć zgłębianie nauki ezoterycznej; – nauki zrozumienia Arkanów Mniejszych; – próby zrozumienia Tarota w aspekcie biblijnym. Każda z tych części tworzy spójną całość, ale największą korzyść można odnieść z połączenia wiedzy zawartej w każdej z nich. Mają one spełniać funkcję podręcznika dla początkujących w nauce Tarota. Bardzo ważnym elementem w zgłębianiu wiedzy ezoterycznej jest praktyka. Więc za każdym razem, gdy w tekście zostaną przywołane arkany lub pary arkanów, należy przyjrzeć się odpowiednim kartom. Drugi tom ma na celu zaproponować Tobie Czytelniku najlepszą postawę życiową pomocną w nauce Tarota. Książka ta nie powinna być czytana w sposób fragmentaryczny, ale po kolei, od początku do końca. I. Porozmawiajmy o istocie cierpienia Bardzo często ludzie pytają, co daje Tarot, astrologia czy w ogóle nauki ezoteryczne? Oczekują oni odpowiedzi, z której będzie jasno wynikać, że te nauki niosą zbawienie, że dzięki nim przestaną cierpieć i będą żyć w pełnym zadowoleniu z siebie, a także, iż będą znać różne magiczne zaklęcia, które pomogą im rozwiązać każdy problem. Kiedy nie słyszą takiej odpowiedzi, czują się rozczarowani. Niestety, nie zdają oni sobie sprawy z tego, że ludzie zajmujący się tymi dziwnymi rzeczami nie należą do bohaterów, o których możemy przeczytać w książkach science fiction lub w bajkach o czarodziejach. Każdy, kto zajmuje się nauką tajemną jest człowiekiem poszukującym metod doskonalenia się w różnych sferach życia: materialnej (monety), duchowej (buławy), emocjonalnej (kielichy) i psychicznej (miecze). Te sfery są przedstawione symbolicznie jako cztery przedmioty na stole Maga (arkan I). Ci ludzie cierpią tak jak inni i również czasami tracą cierpliwość. A jeżeli dobrze się zastanowić, to w pewnym sensie muszą w swoim życiu postępować bardziej odpowiedzialnie. Można powiedzieć, że mają nawet więcej powodów do zamartwiania się niż osoby żyjące odruchowo (arkan 0), bowiem ciąży na nich odpowiedzialność za zdobytą wiedzę i za skutki jej stosowania. W pewnym sensie są odpowiedzialni za tych, którzy są na niższym poziomie świadomości. Istnieje bowiem następująca zasada: im wyższą osiągamy świadomość, tym bardziej jesteśmy odpowiedzialni za tych, którzy jeszcze tego poziomu nie osiągnęli. Powyższe pytania dotyczące ewentualnych korzyści, ułatwień płynących ze zgłębiania nauk tajemnych, wynikają zazwyczaj z niezrozumienia istoty tego, czego powinno się szukać w ezoteryce, a według mnie, poprawniej mówiąc – w życiu. Jakże często ludzie szukają w wiedzy ezoterycznej swoistego panaceum na wszelkie problemy – hokus-pokus! i problem znika. Ludzie wierzą, że istnieją tajemnicze zaklęcia, które dają moc oraz nieograniczoną władzę i zazwyczaj właśnie tego szukają w naukach tajemnych. Ku ezoteryce zwracają się także osoby cierpiące, które wierzą, że odkryją szybko jakiś lek na swoją dolegliwość. Rzadko kiedy jedyną motywacją jest głód wiedzy i chęć rozwoju, a z całą pewnością człowiek powinien szukać w wiedzy ezoterycznej nie tyle ukojenia swojego bólu, co instrumentów, które pozwolą mu uświadomić sobie, znaczenie tego, czego doświadcza w swoim codziennym życiu ? tak by potem wykorzystać tę wiedzę do polepszenia swojego życia na wszystkich poziomach. Jeżeli szukamy w ezoteryce magicznej pigułki, lekarstwa na nasze cierpienia, to będziemy rozczarowani, bowiem kłóci się to z podstawową zasadą ezoteryki, która mówi, że wszystko jest w ciągłym rozwoju. A jak wiemy, rozwój zawsze wprowadza w nasze życie zmiany. Czasami akceptujemy je bez wahania (arkan XIII), a czasami zanim będziemy do tego gotowi musi upłynąć jakiś czas (arkan XIV). Po prostu do zmian musimy dojrzeć, a naturalną konsekwencją tego procesu jest cierpienie (arkan XVI). Nierozłącznymi elementami rozwoju są bowiem ból i błędy, a te ostatnie pełnią rolę klucza, który może otworzyć drzwi do świata wiedzy i mądrości. W porównaniu z ludźmi niewtajemniczonymi to znaczy tymi, którzy nie przeżywają życia w pełni, a w pewnym sensie tylko trwają w nim – ludzie zajmujący się prawdziwą ezoteryką im bardziej się w nią wgłębiają, tym są bardziej zadowoleni z siebie, tolerancyjni i nastawieni na rozwiązywanie problemów. Nie są świętymi, ale w przeciwieństwie do innych są świadomi swojej niedoskonałości i wyciągają wnioski z popełnionych błędów – powoli próbują przezwyciężać w sobie pierwiastek zwierzęcy. Dla prawdziwego ezoteryka życie jest po to, by przeżywać je naprawdę, a nie tylko, by przetrwać. Nie zapomina on, że to nie nauka ezoteryczna sama w sobie zmienia człowieka, ale że musi to zrobić on sam. Wie, że zdobytą wiedzę musi stosować w życiu, bowiem tylko w ten sposób jest w stanie zmienić siebie. Prawdziwy ezoteryk jest świadomy tego, że nie tylko modlitwy, praktyki duchowe czy różne kursy przyczyniają się do rozwoju, ale umiejętność przeniesienia zdobytej wiedzy do swojego codziennego życia. Ta zasada jest znana od dawna – chodzi o czyny, nie o słowa.
