Sumo po polsku

Wiesław Koluch jako młody chłopiec trenował judo pod okiem słynnego brązowego, olimpijskiego medalisty z Montrealu Mariana Tałaja. Zdobywał medale na Ogólnopolskich Spartakiadach Młodzieży, Mistrzostwach Polski, a także na wielu turniejach. Posiada uprawnienia trenerskie i sędziowskie w judo. Obecnie biznesmen i konsultant w zakresie marketingu i zarządzania. Słuchacz Europejskiej Akademii Psychologii Integracyjnej JUPITER. Na codzień zajmuje się medycyną niekonwencjonalną: homeopatią, konhowaniem, jest Mistrzem Reiki. Kilkakrotny medalista Mistrzostw Polski i turniejów międzynarodowych w sumo. Członek Kadry Narodowej Sumitów. Sportami walki zajmuje się ponad 20 lat uprawiając różne dyscypliny, m.in. chińską sztukę wojenną Tai Chi Chuan, Kenjuitsu (walka mieczem).

Fragment:
HISTORIA SUMO
Sumo to styl walki przypominający zapasy. Pierwsze zapiski w formie malowideł odkryte przez archeologów mówią nam, że podobną dyscyplinę przypominającą walkę zapaśników sumo uprawiano już 3,5 tys. lat temu w Egipcie. Jednak sumo jest ściśle związane z narodową religią Japonii Shinto i za kolebkę sumo uważamy Kraj Kwitnącej Wiśni ? Japonię. Wiele rytuałów wykonywanych przez zawodników przed walką i w czasie walki mają znaczenie religijne i magiczne. Inne elementy ceremonii odnoszą się do długiej historii sumo, które przebyły drogę od rytuałów przyświątynnych poprzez zawody organizowane przy dworach arystokracji i zamkach samurajów, a także obstawiane przez pospólstwo na rogach ulic, aż do profesjonalnego sportu jakim jest obecnie.
Dużym prawdopodobieństwem jest, że do rozwoju sumo przyczyniły się nacjonalne style walki wywodzące się z różnych krajów, tj. z Chin, Mongolii, Indii, Korei, Wietnamu i innych. W chińskiej literaturze i historii wspomina się po raz pierwszy na początku tysiąclecia przed naszą erą o walczących w stylu San-Pa. Dzisiaj napis San-Pa czyta się jako sumo. W jednej z japońskich książek z 712 roku opowiada się o pierwszych zawodach sumo z 230 r. p.n.e. Zawodnicy zebrali się w obecności imperatora Sujnin, gdzie spotkał się niezwyciężony KECHAJA z rejonu TADŻIMA z HOMI-NO SUKUNE przedstawicielem IDZUMO. Po raz pierwszy SUKUNE był ogłoszony za pierwszego championa sumo i został wyświęcony na japońskiego sumitę. Przez okres NARA (645?784) w imperatorskiej Japonii zawody sumo były częścią rytuału składanego w podziękowaniu za bogate zbiory.
Jest dużym prawdopodobieństwem, że ze zbiorem ryżu wiąże się pochodzenie i nazwa sumo (ryż po japońsku ? sumaj). Taka forma dworskiego sumo w okresie NARA stała się zabawą dziękczynną. Przez następną epokę HEIAN (794?1192) sumo nadal było związane z życiem Japończyków. W 821 roku ogłoszono nowy regulamin w ceremonii sumo. Przedtem każdy turniej imperatorski odwiedzały różne prowincje Japonii ze swoimi dostojnikami wybranymi na dworski rytuał.
Po wprowadzeniu nowego regulaminu poza dostojnikami z prowincji i imperatorskim dworem w mistrzostwach sumo mogli brać udział samuraje, rzemieślnicy, handlarze i rolnicy. W ten sposób narodowe i wiejskie sumo dotarło do naszych czasów. W tymże okresie HEIAN władza w kraju zmieniła się na władzę wojskowych samurai oraz szogunów. Rytuały świąteczne straciły swoją popularność, zostało tylko zainteresowanie Japończyków do zwykłego sumo. Za panowania dynastii HEIAN sumatorii byli wynoszeni do wysokich godności oraz tytułów na dworze szoguna. Nieraz bywało, że w czasie wojen na polu bitwy dwóch sumitów reprezentowało swoje armie i swoich szogunów. Nie było potrzeby rozlewania krwi 20?30 tysięcy wojowników, jeśli mogli to rozegrać dwaj zapaśnicy sumo. Zwycięzca zabierał armię pokonanego, a sumatorii był wynoszony przez swojego pana do najwyższych godności dworskich i niejednokrotnie otrzymywał na własność kilka wsi.
Do XVI wieku, do momentu wprowadzenia muszkietów, sumatorii pełnili rolę osobistej ochrony szogunów oraz cesarza. Po wprowadzeniu broni palnej ich rola jako ochrony osobistej była marionetkowa. Można sobie łatwo wyobrazić, że do XVI wieku byli bardzo niebezpieczni. Ważący niejednokrotnie ponad 200 kg sumita przyodziany w lekką zbroję odporną na groty strzał, używający także tarczy chroniącej go przed włócznią i ostrzem miecza, był dobrym taranem. Pole walki było dla niego niczym boisko do rugby. Rozpędzony potrafił staranować kilkunastu żołnierzy, za nim podążali samuraje, którzy cieli swoimi mieczami leżących na ziemi. Trzeba tu też wspomnieć, że sumita będący w ochronie swojego pana używał oręża o wiele większego i cięższego od normalnego oręża używanego przez zwykłego i trzy razy mniej ważącego żołnierza. Dopiero po wprowadzeniu broni palnej ich rola upadła.
W 1570?1582 opowiada się o zjednoczeniu Japonii. W tymże okresie NOBUNAGA ODA organizuje w swojej świątyni duże zawody sumo. W 1577 roku zorganizowano jeden z największych turniejów, w którym udział brało ponad półtora tysiąca sumitów.
Wiek XVII to okres dojścia do władzy dynastii TOKUGAWA, a także okres rozwoju ekonomicznego Japonii. W tym czasie uformowało się targowe i kulturalne centrum w KIOTO, OSACE, EDO.
Jednym z haseł tego okresu było utrzymanie i rozpowszechnienie świętego sumo.